Sedat Peker’in varlığı eleştirel medya okuryazarı olmak isteyenler için bir nimet. Çünkü basın özgürlüğünün ne demek olduğunu Sedat Peker üzerinden kolayca anlayabiliriz. Kendisi aslında bir gazetecidir. Halkın karşısına çıkıp halkın bilmediği şeyleri açıklıyor. Bu, bildiğimiz anlamıyla haber, basının yaptığı şeydir. Can alıcı nokta şudur:
Peker dilediği haberi yapıyor, dilediğini ise çekmecesinde gizli tutuyor.
Bu, basının haber yapmama özgürlüğüne karşılık gelen davranışıdır. Kendisini ciddiye alanlar verdiği haberleri dayanak yapıp suç duyurularında bulunuyorlar. Yasalara göre adli sistem suçu araştırmak için kendisini sorguya çekebilir, açıkladığı bilgilerin kaynağını sorabilir. İşte burası basın özgürlüğüyle ilgili farkına varmamız gereken ikinci noktadır:
Peker haberin kaynağını açıklaması için yasal olarak zorlanabilirken basın haberin kaynağını açıklamaya zorlanamaz. Peker’e yapılan baskı ve işkenceler tekil olay olarak kalırken gazeteciye yapılan baskı ve işkence “basın özgürlüğü” endekslerine girer, uluslararası örgütlerce kınanır.
Böylece “basın mensubu” denen kişiliğin aslında basbayağı yasaların üstüne, kayırılmış bir yurttaşlık sınıfı olduğu ortaya çıkıyor.
Şimdi Peker’e bakıp da “vay vay, adam hükümete nasıl kafa tutuyor, ne güçlü bir ağaymış” falan diyenler var. Oysa basın, Peker’in bile sahip olmadığı özel yasal korumayla bunu yüz yıldır yapıyor. Çekmecelerde politikacıların utanç verici dosyalarını tutuyor. Tıpkı Peker’in yıllardır gizli tuttuklarını canı yanınca veya özel nedenlerle gerek duyunca açıkladığı gibi, basın da bunları zamanı gelince kendi özel nedenleriyle veya üçüncü kişilerden aldığı buyrukla açık ediyor. Bu öyle yerleşmiştir ki kimi yorumcu, hakkında yüz kızartıcı dosya oluşturulamayan temiz kişilerin ABD başkanı yapılmadığını söyler. Kim bilir, belki Donald Trump böyle biriydi, belki bunun için tekel basınına yaranamadı, belki bunun için görevi sırasında çekinmeden birilerinin canını yakabildi ve görevi bittikten sonra kendisini cezalandırmaya çalışıyorlar.
ELEŞTİREL DÜŞÜN 