Film Okuması: Süpermen Filmleri

Süpermen’in yaratıcısı olan Jerry Siegel Litvanya göçmeni bir Amerikan Yahudisidir. İlk çizeri olan Joe Shuster da Amerikan Yahudisidir. Yaratıcıları ona örtülü bir Yahudi kimliği vermişlerdir. Uzak bir gezegenden gelmiş olması, Yahudilerin uzak ülkelerden göçmelerini simgeler. Asıl gezegeni olan Kripton’un patlaması, Kudüs Tapınağı’nın yıkılmasını simgeler. Üstün güçleri olması, Yahudilerin üstün insanlar olduklarına inanmalarını simgeler. Zaman zaman uyum sorunu çekmesi, çoktan ölmüş olan babasıyla ve ölmüş bilgelerle iletişime geçebilmesi, göğsündeki S harfinin elmas biçiminde olması gibi nitelikleri Yahudi geleneğinin yansımasıdır. Kafasını dinlemek ve ölmüşlerle konuşmak için geldiği Buz Şatosu, mezarlığın ve havranın simgesidir. Gerçek adı olan Kal-El, İbranice bir türetmedir. İlk başlarda örtülü olan bu kimliğini Nazi Almanya’sının propaganda bakanı Joseph Goebbels dile getirdiğinde ciddiye alınmamış, adamın Anti-Semitliğine verilmiştir. Ama aradan geçen yıllarda iddianın doğru olduğu kabul edilmiştir. Bu iddialar bir Yahudi yazar tarafından Yahudi gazetesinde yazılmış olan “Hollywood’un Süper Kahramanlarının Çoğu Yahudi” başlıklı şu makalede itiraf edilmektedir: salom.com.tr/haber-103864-los_superheros_de_hollywood_son_lo_mas_judios.html (arşiv: http://archive.is/bTmei)

Marvel çizgi romanlarının yaratıcısı olan Stan Lee de Yahudidir. Ünlü X-Men çizgi romanındaki kahramanların Yahudilikleri neredeyse daha belirgindir. Her biri mutant olan kahramanların toplumdan dışlanmaları Anti-Semitizm benzetimidir. Çizgiromanda dışlanmalarının nedeni, normal halkın onlardan korkmasıdır. Korkmalarının nedeni onların sahip oldukları süper güçlerdir. Bu süper güçler Yahudi geleneğindeki üstün insan olma inancının benzetimidir. Ama çizgi romanda bu bir inanç değil, gerçek bir üstünlüktür. Mutantların içinde “kötü” olanlar vardır, Magneto ve takımı gibi. Bunlar üstünlüklerini ve “haklarını” normal insanlarla çatışarak kabul ettirmeye çalışırlar. Mutantların içlerinde “iyi” olanlar da vardır, Profesör X ve takımı gibi. Bunlar üstünlüklerini ve haklarını diyalog kurarak, barışçıl yollarla kabul ettirmeye çalışırlar. Bu iki takım çoğu zaman aralarında kavga eder, kimi zaman işbirliği yaparlar. Yahudilerin kendi içlerindeki çatışmanın benzetimidir. Aslında inançları, bilinçleri, özlemleri birdir ama yöntem konusunda ayrılırlar.

Modern dünyada Yahudi olmayıp da Yahudi dinini araştıran pek az kişi olduğu için ve de konunun tartışılması sanki inanç özgürlüğüne aykırıymış gibi bir izlenim yaratıldığı için bunlar yazılıp çizilmiyor. Hele ortalama sinema izleyicisinin dünyadan haberi olmadığı düşünülünce, bu paralellikleri kurması ve anlatılan öykünün dinselliğini fark etmesi olanaksız oluyor. Seküler ve eğlencelik bir ürün tükettiğini sanırken farkında olmadan düşünce alışkanlıkları biçimlendirilmiş, zihnindeki kavramlar ve inançlar yönlendirilmiş oluyor.

Şimdi filmlerde bu durumla ilgili ve daha başka neler var, inceleyelim.

70’ler ve 80’lerin Superman Filmleri

Çizgi romanda olduğu gibi bu filmlerde de Süpermen büyük kötülükle ve büyük suçla uğraşmaz. Bozuk düzeni değiştirmeye en küçük niyeti yoktur. Tersine, adil olsun olmasın düzenin koruyucusudur.

Superman 4: The Quest For Peace filminde Süpermen sözde küresel sorunları dert edinip atom bombalarını yok ediyor ama bu Amerika’nın yıllardır süren bir uyutmacasının, yani dünya için en büyük tehlikenin atom silahları olduğu yutturmacasının devamıdır. Senarist ya bu yutturmacaya kanmış ya da bizi uyutmaya çalışıyor. Burada dikkati çekmesi gereken konu, Süpermen’in bir ABD yurttaşı olarak bütün dünya ülkelerinin atom silahlarını yok etmeye tek başına karar vermesi ve bütün dünyanın onun otoritesini tanıması. Hiçbir devlet “Seni kim başımıza kral yaptı?” diye sormuyor. NASA’nın ABD’nin askeri bir kurumu olmasına rağmen bütün dünyanın iyiliği adına çalıştığını sanan budalaların NASA’dan gelen bilgilere sanki “bilim tanrısından” geliyormuş gibi sorgulamadan güvenmeleri akla geliyor. Bir ABD yurttaşı sahip olduğu kaba kuvvete güvenerek “hepinizin silahlarını yok edeceğim” diyor ve dünya hükümetleri buna izin vermekle kalmıyor, bir de alkışlıyorlar. Hiç kimse neden kimyasal ve biyolojik silahları da yok etmediğini sormuyor. Çünkü bunların yok edilmesi füze başlıklarını toplamaktan çok daha karmaşık, kafa isteyen bir iş. Süpermenimiz kafa yoran işlere girmiyor. Tam ABD’nin ve küresel egemenlerin olmasını istedikleri geri zekalı, teslimiyetçi dünya imgesidir bu.

**Jor-El, ölmüşlerle konuşup kararlarında onlara danışıyor.**

**Kal-El, ölmüş babası Jor-El’le konuşup ondan akıl alıyor.**

Superman 1 (1978) filminden. Daily Planet gazetesinin editörü Süpermen’le yapılmasını istediği röportaj hakkında şunu söylüyor: “Tanrı Musa’yla konuştuğundan beri en önemli röportaj…” İbrahim’den, İsa’dan söz etmesini beklemeyin.

**”Asla yalan söylemem.” Yalnızca bedeni değil, ahlakı da “süper”miş.**

Superman 4: The Quest For Peace’den. Ölmüş bilge diyor ki: “Dünya fazla ilkel.” Kriptonluların ve dolayısıyla Süpermen’in dünyalılar kadar ilkel olmadığı, onun için Süpermen’in dünyayı adam etme görevi olduğu anlamına geliyor.

**Süpermen bizi döve döve adam edeceğini BM kürsüsünden duyuruyor: “Gezegeni nükleer silahlardan arındıracağım.”**

Superman Returns (2006)

Süpermen beş yıl boyunca Kripton gezegenini ziyaret ettikten sonra yeryüzüne döner. Gideli işlerin kendisi için kötüye gittiğini görür ve kendini yeniden kabul ettirmeye çalışır.

Süpermen ya ahlaksız ya da aptal olmalı. Filmin başında ABD merkez bankasını soyan soyguncuyu, yani küçük suçluyu durduruyor. ABD merkez bankası FED’i, yani hem ABD’yi hem de bütün dünyayı soyan büyük kalpazana dokunmadığı gibi onu koruyor, soymasını onaylıyor. Ama Süpermen başından beri böyleydi, değil mi? Lex Luthor’dan vakit buldukça sokak serserileriyle uğraşır, suçluların büyüğüne elini uzatmazdı. Ya politikadan zerre anlamayan, çocukluğundan beri bulunduğu bu gezegen hakkında hiçbir şey bilmeyen bir eblehti, ya da bütün kötülüğün ağa babalarından haberli ama onlara ilişmeyen bir pop-stardı.

Gerek 2006 filminde gerek 2013 filminde Süpermen’in dünyaya bir peygamber olarak gönderildiği ima ediliyor. Öyle ki, yalnızca “peygamber” kelimesi eksik. Böylece Kal-El’in babası Jor-El tanrı, Kal el de onun uzaydan (gökten) yeryüzüne gönderdiği peygamber olmuş oluyor. El kelimesinin İbranice’de “tanrı” demek olmasının rastlantı olduğunu düşünme lüksümüz zaten yoktu, şimdi hiç yok.

Burada bir parantez açarak özellikle ABD kaynaklı eğlence ve kurgu ürünlerinde uzaylı kavramının tanrı kavramının vekili olduğunu hatırlatmak isterim. Kurgu edebiyatında ve eğlence sektöründe uzaylılar neredeyse her zaman insandan çok daha üstün, çok daha güçlü betimleniyorlar. Amerika’da ve Avrupa’da uzaylılarla haberleştiğini söyleyerek mürit edinmeye çalışan tipler aslında Tanrı’dan vahiy aldığını öne sürenlerden farksızlar. Getirdikleri haber ahlaki bir içeriğe sahip oluyor, ya müjde ya uyarı oluyor. Tek fark; Tanrı’nın yerine uzaylıları koyuyorlar çünkü Tanrı’nın adı ateizmin gözde olduğu toplumlarda artık tiksinti veren itici bir şey oldu.

Man Of Steel (2013)

2013 filminde aşılama amaçlı olmamakla birlikte önemli bir nokta şu: Kriptonluların ahlaki sorunları olduğu kabul edilmiyor. Aşırı nüfus sorunları var, doğal kaynakları tüketme sorunları var, tıpkı dünyalılar gibi. Ama dünyamızda asıl sorun sorumsuzluk, bir başka deyişle ahlaksızlıktır. Nüfusun kontrolsüz artması ve doğal kaynakların tükenmesi ahlaksızlığın sonuçlarıdır, nedenleri değil. Ama modern ve uygar insanlara sorsak ahlaksızlığın birinci sorun olduğunu söyleyen çıkmayacaktır. Bunu Kızılderililer demiştir, Aborijinler veya “beyaz adam”ın nasıl saçma ve yıkıcı işler peşinde koştuğu gören diğer ilkel toplumlar kendi dillerinde söylemişlerdir ama uygar dünyalılar ahlaksızlığı bir sorun olarak anmazlar, yalnızca aşırı nüfus, ekolojik çöküş gibi sonuçlarını anarlar. “Uzaylıları” anlatırken bile bu özü gözden kaçırıyorlar kurgu yazarları. Başka bir gezegeni de dünya gibi modelliyorlar. Bunun bilinçli bir aşılama olduğunu düşünmüyorum. Ama dikkat çekmek istedim.

2013 filminde belki en önemli aşılama, kötü adam olan General Zod’un toplumcu ve yurtsever olmasıdır. İyi adam olan Jor-El ise bireycidir. Zod, memleketi olan Kripton halkının toplum olarak sağ kalmasını istiyor. Bunun için izlediği yöntem yanlış veya yetersiz olabilir veya harekete geçmek için geç kalmış olabilir. Ama samimi niyeti budur. Toplumunun çıkarını bireylerin çıkarının üstüne koyan adamı kötü adam olarak gösteriyorlar. Bu çok önemli bir bireycilik ve teslimiyetçilik aşılamasıdır.

**General Zod: “Benim tek varlık nedenim Kripton’u korumaktır. Ben bunun için doğdum.” Özgecilik, yurtseverlik, adanmışlık gibi nitelikler “kötü” adama yakıştırılıyor.**

**Kötü adam: “Halkımın iyiliği… benim bireysel iyiliğimden önce gelir.”**

General Zod dünyayı tehdit ederek Kal-El’in (Süpermen’in) ona teslim edilmesini yoksa dünyayı yok edeceğini söylüyor. Bu tehdide karşılık ABD hükümeti Kal-El’i tutuklayıp Zod’a teslim etmek istiyor. Sonra Kal-El’in kendine ihanet eden dünyalıları Zod ve takımından kurtardığını görüyoruz. Olay bitince Kal-El’i Zod’a teslim etmekle görevli olan Amerikan subayını suçluluk içinde “bu adam düşmanımız değil” derken duyuyoruz. Kal-El kendisini satan insanları kurtarmış oluyor. Ancak filmin hızına kendini kaptırmış olan sinema seyircisi burada bir şeyi gözden kaçırıyor: Süpermen’i Zod’a teslim ederek onu satan ABD hükümetini. Daha sonra suçluluk duyup Süpermen’e ettiği haksızlığa üzülen de ABD hükümeti. Fark ettiniz mi? Diğer dünyalılar ne gösteriliyor, ne de adları anılıyor. Ama Süpermen’i satan Amerikalılar seyirciye “bak görüyor musun insanoğlu nasıl da satıcı” dercesine sunuluyor, Amerikalı olmayan seyircinin olan biteni üzerine alınması bekleniyor.

Oysa ne senaristin hesaba katmadığı ilginç sonuç şu: Jor-El’in insanlar hakkında söylediklerinin hiç bir hükmü yok. Kal-El’i satan Amerikalılar. Bu domuzlukta diğer halkların hiç bir katkıları yok. Ama filme kendini kaptıran izleyici Amerikalıları kendi halkıyla özdeşleştirecek.

Filmde senaryoyla hiç bir ilgisi olmamasına rağmen sekiz kez Amerikan bayrağı gösteriliyor. Eğer izleyici hiç bir kurgu ürününün “yansız” olmadığını, Hollywood’dan gelen büyük yapımların yalnızca para kazanma amaçlı üretilmediğini bilmiyorsa bu basit ama önemli çıkarımı yapamaz.

Batman v Superman: Dawn Of Justice (2016)

Bu filmde Batman, Süpermen’in davranışlarının denetimsiz, keyfi ve sorumsuz olduğunu düşünerek onu durdurma görevini üzerine alıyor. Halkın Süpermen’e eleştirileri sertleşiyor ve kendisinde hangi kahramanın daha iyi hizmet edeceği gibi fazla anlamlı olmayan bir tartışmaya giriliyor.

Filmde Süpermen’in Amerikalı olup olmaması tartışma konusu oluyor çünkü Amerikalıların kafasında dünya iki parçadır; onlarla dost olanlar (onlara secde edenler) ve onlara düşman olanlar. Bu ayrım Hristiyan kültürünün uzantısıdır. Hristiyan geleneğinde uzlaşma ve geçim içinde birarada bulunma fikri yoktur. Yalnızca Hrisiyanlar ve putperestler (düşmanlar) vardır. Yahudilikte de aynıdır. Süpermen’in iyi karakter olup olmaması ile onun ne kadar Amerikalı olduğu konusu paraleldir, bunlar birbirinin gölgesidir. Amerikalının ve Batı’nın dünya algısı budur.

Filmde Süpermen’e eleştiri olarak yöneltilen “Kimin yaşayıp kimin öleceğine nasıl karar veriyosun?” sorusu aslında Tanrı’ya sorulmuş bir sorudur. Batılı filozoflar “kötülük sorunu” bağlamında bu soruyu soragelmişlerdir. “Şu günahsız bebe lösemiden ölürken zalimlerin zevk içinde, domuz gibi yaşlanmalarına neden izin verir?” benzeri klişe sorular çok sorulmuştur. Filmde aynı soru Süpermen’e yöneltilerek onun “bir tanrı” olduğu ima ediliyor. Süpermen’in yapıp ettiklerini sorgulayan, ondan hesap soran insanlar bize gösterilerek aslında bilinçaltımızda Tanrı’yı yargılamamız sağlanıyor. Yazarın ne yapmaya çalıştığının farkında olmayan izleyiciler bunun etkisinde kalırlar. Nitekim Süpermen çizgiromanının yaratıcısının ona verdiği güçler bir çizgiroman kahramanı için bile abartılıdır. Gökcisimlerini yerinden oynatabilme, zamanı geri çevirebilme, neredeyse bütün dünyada konuşulanları dinleyebilme gibi yetileri, onu neredeyse tanrı yapar.

Süpermen’in (eskiden Clark Kent’in) sevgilisi gazeteci Lois Lane güçlü kadını oynuyor ama güçlü kadını ölmekten yine bir erkek kurtarıyor. Ama izleyici, hanımefendiliği kabul etmeyen, 30’larına gelmiş ve kendi iradesiyle bekar kalan, işyerinde erkeklere taş çıkaran, başına buyruk, güçlü kadın mesajını alıyor. Feminist aşılama zaten böyle bir şey. Canını kurtaran bir erkek olmasına rağmen Lois Lane’in ve bütün kadınların “özgür, güçlü, bağımsız” olabileceğine inanmamız bekleniyor.

**Doğulu kadınlar Amerikan askerine yalvarıyorlar. Onuru yoktur onların, güce boyun eğer ve ancak yalvarırlar, değil mi?**

**“Ben hanımefendi değilim, gazeteciyim.” Çünkü hanımefendi olmak aşağılıktır, zavallılıktır. Özgür kadın sınır tanımaz.**

“Siz terörist misiniz, general?” Bu soruyu soracak zekada birinin gazeteci olabilmesini bir kenara bırakalım. Burada izleyicinin patlamış mısır yiyip CNN izleyen Amerikalı zekasına indirgenmeye çalıştığını görüyoruz. Bu zeka düzeyinde silahlılar ikiye ayrılır. Ordu (elbette ABD müttefiki olması koşuluyla) ve terörist. Lois Lane aslında adama “Yoksa göründüğün gibi ABD için çalışmıyor musun?” diye soruyor.

**“ABD tarafsızlığını ilan etti.” Hükümet sözcüsü gibi davranan bir gazeteci.**

Süpermen heykelinin üzerinde “Sahte tanrı” (false god) yazısı. Süpermen’in örtülü Yahudi kimliğiyle yan yana getirince “nefret suçu” oluveriyor (haber alt yazısı). Cık cık, ne kadar ayıp.

**“Hiç kimseye hesap vermiyor. Tanrı’ya bile hesap verdiğini sanmıyorum.” Çünkü Tanrı dediğin bu kadar zayıftır, değil mi?**

Lex Luthor: “Senatör, Amerika’nın en eski yalanı nedir bilir misiniz? Gücün masum olabileceğidir.” Luthor, insanın özünde kötü olduğu mesajını vermeyi sürdürüyor. Aynı zamanda Tanrı da kötü olmuş oluyor çünkü en güçlü, her şeye gücü yeten ise kesinlikle kötü olmalı. Bir yandan böyle insansı tanrı imgesi kafamıza sokulmaya çalışılıyor, bir yandan insan olan Süpermen’e tanrılık yakıştırılıyor.

“Ben küçükken beni babamın yumruklarından ve iğrençliklerinden korumak için gökyüzünden hiç kimse karışmadı.” Neredeyse her şeye gücü yetmesi de cabası. Batılı tanrıtanımaz ve nihilist fikir önderlerinin “teodise” diye sanki çok ciddi bir soruymuş gibi düşünce yaşamımıza soktukları “kötülük sorunu” yine karşımızda. Tanrı’nın iyi olamayacağı aşılamasıdır. Filmin ilerleyen dakikalarında aşılama tamamına erecek. Süpermen de “gökyüzündeki adam” olduğu için geleneksel Yahudi ve Hristiyan inancında gökyüzünde yaşadığı düşünülen tanrıya benzerlik taşıyor.

Lex Luthor: “Tanrı’nın gücü herşeye yetiyorsa iyi olamaz.” Tipik ateist, nihilist aşılama. Evet, kötü adamın ağzından duyuyoruz ama bu yeni filmlerde kötü adamlar eski filmlerdeki gibi saf kötü olarak betimlenmiyorlar. Bir haklılık payları oluyor. İzleyicinin kendini kötü adamla da özdeşleştirmesi isteniyor. Bu film gibi bazı filmlerde eylemlerini uzun uzun savunmalarına, haklılık bildirmelerine izin veriliyor.

**“Horus. Apollo. Yahova. Kal-El. Gördün mü Clarkçım, tanrı dediğimiz şey kabilemize göre değişiyor. Çünkü Tanrı etniktir. Tanrı taraf tutar.”**

“Tanrı insana karşı. Gündüz geceye karşı.” Batman insan, Süpermen tanrı… Batman’ın Süpermen’e meydan okuması, insanla kavga eden Tanrı, Tanrı’yla kavga eden insan mitolojisi iyiden iyiye kafamıza çakmak için kullanılıyor.

Lex Luthor: “Tanrılar ve insanlar. Prometheus bizden yanaydı ve Zeus’un insanlığı yok etme planını bozdu.” Yunan mitolojisi bilmeyenler için özetleyeyim: Prometheus, ateşi Olimpos dağındaki tanrılardan, her biri insansı olan, kötülük de edebilen, zayıflıkları olan tanrılardan çalıp insanlara armağan eden kahramandır. Geç dönem Yunan mitolojisinde tanrılar insanlarla kavga ederler, onların mutluluğunu istemezler. Onlardan bilgiyi ve yeteneği saklarlar. Ateş, bilgiyi simgeler. Aynı saçma tanrı anlayışı Yahudilerin ve Hristiyanların kutsal kitabı olan Tevrat’a girmiştir. Tevrat’taki öyküye göre Adem’in yaklaşmaması istenen ağaç bilgi ağacıdır. Bu öykünün anlatıldığı Tevrat’ın başında tanrıLAR tıpkı Yunan’daki gibi çoğuldur, insanla rekabet ederler, zayıftırlar, mutlak iyi değildirler. Tevrat’ın tanrısı tıpkı Zeus gibi kafasına estiğinde insanları yok etmeye çalışır veya boşuna acı çektirir. Başaramaz elbette çünkü zayıftır. Şimdi bu filmi Tanrı’yı bilmeyen, üzerinde düşünmeyen, körpe zihinlerin izlediğini düşünün. Hasar büyüktür.

**“İnsanlar hala iyiler.” Ama Tanrı’nın iyi olamayacağını öğrenmiştik.**

**“İnsanoğlu gökten düşmüştür.” Örtülü Mezopotamya ve Tevrat mitolojisine devam. Meraklısı için tüyo: Kuran’a göre insan gökten düşmemiştir.**

“Tanrılar şimşekler gönderip masumları öldürürler.” Yunan-Tevrat mitolojisine devam. Filmde Süpermen’in sözde entelektüel olarak tartışıldığı bu dakikalarda Süpermen üzerinden Tanrı yargılanıyor. Ama Zeus veya Yahova denmediği için bizim gariban Türk çocuğunun (ve hatta yetişkininin) kafasındaki Tanrı imgesi buna göre biçimleniyor. Eğer kurt birer eleştirel okur değillerse tabiki.

“Bu dünyada hiç kimse iyi kalamaz.” Luthor’un söylediklerini Süpermen onaylıyor ve tamamlıyor. Yani: “İyilik ve kötülük yok. İkisi de senin içinde. Tanrı bile iyi değil. İyi olmaya çalışma. Kötü olanı yargılama. Sal gitsin.”

Senatör: “Bir demokraside iyilik yalnızca bir uzlaşmadır. Tek taraflı bir karar değildir.” İyinin ve kötünün var olmadığı, bunların olumsal (arızî), atanmış, yere ve zamana göre değişebilen, öznel nitelemeler olduğu aşılaması sürüyor. Filmin bağlamı içinde bu sözlerin nereye oturduğu bellidir: Tanrı, insanların belli bir ahlakı benimsemelerini istediğinde veya insanlar belli bir nesnel doğrular kümesini Tanrı’ya atıfla benimsediklerinde demokrasiye aykırı bir durum olmuş oluyor. Bir başka deyişle “doğrular nesnel ve sabit olamaz, çoğunluğun gönlüne göre değişir ve hatta kişiden kişiye göe değişir, onun için aslında iyi ve kötü hiç var olmamıştır.” Bakın şu hale: Senatör (mutedil, ara bulucu karakter), Lex Luthor (kötülüğü ağır basan, hırçın, hırslı karakter), Süpermen (iyi karakter) iyinin ve kötünün bireyselliği konusunda uzlaşmış durumdalar. Bu durumda izleyici kim oluyor ki herkese karşı gelerek iyinin ve kötünün değişmez olduğunu öne sürüyor!

“Süpermen hiç gerçek olmadı.” Türkçesi: Tanrı hiç gerçek olmadı. Zaten iyi ve kötü de hiç gerçek olmamıştı. Baştan sonra Tanrı’ya sövülen bu filmde bu sövgülerin hiçbirinin “nefret suçu” sayılmazken, heykele sprey boyayla yazılan bir eleştirinin nefret suçu sayılmasını anımsayın. Hmm, acaba yazar neye inanmamızı istiyor? Bu arada metinlerde yazarlık dediğimiz görevin videolarda yazar+yapımcı+yönetmen+sanat yönetmenine denk olduğunu anımsatayım.

CIA, teröristin üzerine binlerce kilometre öteye yayın yapan minicik bir verici yerleştirmiş. “Teröristler” uydudan anlık olarak yakın çekim izleniyorlar. Filmlere sokulan bunun gibi pek çok sahne, ABD’nin askeri gücünü abartarak göstererek dünyayı sindirme çabasından başka bir şey değildir. Gerçekte vericilerin ve uyduların bu kadar üstün yetenekleri yok. Ama izleyicinin buna inanması, umudunu yitirmesi ve ABD’nin gücüne biat etmesi amaçlanıyor. Hollywood’un ve hatta ABD’li büyük şirketlerin hükümetten bağımsız, başına buyruk aktörler olduğu kandırmacası dünyanın en büyük ve en etkili yalanlarından biridir. İşin gerçeği iktisat fakültelerinde okutulan kapitalizm hiç gerçekleşmemiştir. Bütün büyük Batı şirketleri Batı hükümetleriyle el ele, kol koladır. Büyük Hollywood yapımları asla yalnızca para kazanmak amacıyla yapılmazlar.

Sırf Neil DeGrasse Tyson hakkında bir yazı yazsak yeridir. Kendisi Amerika’nın bir numaralı pop-bilimcisidir. Filmlerde rol alır. Neredeyse her şeyin bilirkişisi olarak her konudaki fikri sorulduğu için artık adı konmamış bir tür din adamına dönmüştür. Bu filmde kendisini oynuyor ve bir televizyon programında Süpermen’i yorumluyor. Yukarıdaki sözleri: “Kopernik evrenin merkezine [dünyayı değil] güneşi koydu. Ardından Darwinci evrim geldi, bu dünyada özel olmadığımızı ve yalnızca canlılardan biri olduğumuzu anladık.” Bu, nerdeyse harfi harfine yinelenen bir ateizm aşılamasıdır. Astronomik ve biyolojik, yani fiziksel olgular, fizikötesi hakkındaki çıkarımlar için bir temel yapılır. Bilimsel bulgular, bilimin ilgilenmediği konular hakkında dayanak yapılır. Tıpkı bir bilimadamının ahlaki konularda da bilirkişi sayılması gibi bir çelişkidir. Ve bu söylem önünde sonunda iyinin ve kötünün göreliliğine, bireyciliğe, hazcılık ve maddeciliğe, varoluşun amaçsızlığına, nihilizme ve zorunlu olarak gücetaparlığa bağlanır. Hollywood’u eline borazan, önüne perde yapmış olan küresel egemenlerin istediği teslimiyetçi dünya vatandaşı tipi budur.

**“Süpermen’in varlığı bizim evrende öncelikli olduğumuz duygusuyla çatışıyor.” Aynı damardan devam ediyor…**

Sol alttaki pankart: “Hem Hristiyan, hem uzaylı yanlısı olamazsınız” (you can’t be Christian and pro-alien). Bu slogan Amerika’da Hristiyan değerlere sahip çıkan gelenekçi kesimin eşcinsellere karşı kullandığı sloganın kopyası. Bu kişiler ana akım basın tarafından Ortaçağ beyinli, gerici, hoşgörüsüz vb. nitelenirler. Dindar Hristiyanlar, izleyicinin gözünde iyi adam olan Süpermen’e sövdürülerek izleyicinin gözünden düşürülmeye çalışılıyor.

“Süpermen senatoya ve Amerikan halkına ve tabi ki dünyaya ifade verecek.” 1980’lerde ABD vatandaşı olan Süpermen’in dünya adına hareket ettiğini izlemiştik. Hiçbir şey değişmedi. Bütün uzaylı filmlerinde gördüğümüz gibi ABD meclisi dünya adına hareket ediyor. Süpermen’in memleketi aslen Amerika değil ama o da bütün dünyayı muhatap alacağı zaman hiç düşünmeden Amerikan hükümetine gidiyor. Hani şu NASA bir şey söylediğinde hemen inanmaya koşullanmış proflar, saçı ağarmış budalalar var ya, işte bu filmleri izleye izleye böyle aptallaşıyorlar.